Autor: „Wesele” to dramat napisany przez Stanisława Wyspiańskiego, wystawiony pierwszy raz w Teatrze Miejskim w Krakowie w 1901 roku. Epoka: Młoda Polska. Czas i miejsce akcji: akcja rozgrywa się w nocy z 20 na 21 listopada 1900 roku w dworku Włodzimierza Tetmajera oraz jego żony Anny w ówczesnej wsi Bronowice, znajdującej się pod Krakowem. • Sposoby postrzegania wsi i chłopów przez inteligentów – "Wesele" • „Wesele” jako dramat symboliczny – Symbole w „Weselu” • Ocena społeczeństwa polskiego w „Weselu” • Zjawy w „Weselu” – symbolika, funkcja, opis • „Wesele” jako dramat narodowy Wesele jako dramat narodowy. Wesele jako dramat narodowy. Dramat Wyspiańskiego należy do kanonu najważniejszych utworów literatury polskiej, zakotwiczony jest bowiem głęboko w przestrzeni "przeklętych" polskich mitów narodowych. Z tego też względu stanowi w pewnym sensie tekst zamknięty, mało czytelny dla ko Fast Money. Żyjący w okresie Młodej Polski Stanisław Wyspiański napisał dramat pt. „Wesele”. Jest on nie tylko odzwierciedleniem prawdziwego wesela, które odbyło się po ślubie Lucjana Rydla i Jadwigi Mikołajczykówny, ale też ukazaniem problemów dotyczących polityki kraju i problemu odrodzenia się ojczyzny. Dzieło obfituje w symbole, którymi są pojawiające się widma, przedmioty i alegoryczne wydarzenia. Wydaje się, że w wypowiedzi każdej z postaci dramatu zawarte jest przesłanie albo pouczenie, jak było w przypadku chochoła – najbardziej wieloznacznej w okresie Młodej Polski Stanisław Wyspiański napisał dramat pt. „Wesele”. Jest on nie tylko odzwierciedleniem prawdziwego wesela, które odbyło się po ślubie Lucjana Rydla i Jadwigi Mikołajczykówny, ale też ukazaniem problemów dotyczących polityki kraju i problemu odrodzenia się ojczyzny. Dzieło obfituje w symbole, którymi są pojawiające się widma, przedmioty i alegoryczne wydarzenia. Wydaje się, że w wypowiedzi każdej z postaci dramatu zawarte jest przesłanie albo pouczenie, jak było w przypadku chochoła – najbardziej wieloznacznej postaci. Pierwszą mistyczną, tajemniczą i nadprzyrodzoną postacią jest wspomniany wcześniej chochoł, który swoim pojawieniem zapowiada nadejście kolejnych widm i zjaw. Tak też się dzieje, gdyż po krótkim czasie Marysiu ukazuje się Widmo. Jest to naprawdę jej zmarły ukochany, będący symbolem romantycznej, cennej miłości, trwającej nawet po śmierci, jest on romantycznym kochankiem. Kolejną zjawą jest Stańczyk, błazen, który ukazuje się Dziennikarzowi. Poprzez swoje żarty i szyderstwa wytyka on opieszałość i zakłamanie pracownikowi gazety. Jest to ukazanie postawy ówczesnej prasy wobec wydarzeń politycznych, a także zachowanie się niektórych grup społecznych. Czarny Rycerz, widmo Poety, potępia postawę cierpienia i dekadentyzmu. Jest on symbolem potęgi dawnej Polski, odwagi Polaków i świetności historii kraju. Hetman zjawia się przed Panem Młodym. Symbolizuje zdradę narodową, kosmopolityzmu, przypomina on tragiczne wydarzenia z historii Polski. Hetman demaskuje również powierzchowność ożenku szlachty z chłopstwem i ujednolicanie się tych dwóch warstw społeczeństwa. Dziadowi zjawia się upiór – znak czasów rabacji galicyjskiej. Był on krwawym i okrutnym mścicielem ludu, podobnie jak Hetman przypomina tragiczne wydarzenia i ostrzega przed możliwością powtórzenia się historii. Chronologicznie do akcji dramatu, postacią, która pojawia się po widmie Upiora, jest Wernyhora. Jednak przed tą postacią należy omówić znaczenie Chochoła. Jest to jeden z najbardziej wieloznacznych symboli „Wesela”. Jest jednocześnie symbolem martwicę i uśpienie narodu, symbol idei żywej, która zrealizuje się dopiero w przyszłości albo symbol idei odłożonej do realizacji w przyszłości. Chochoł może być również symbolem śmierci, bierności, ale z drugiego punktu widzenia odrodzenia się i zmartwychwstania kraju. Jego pojawienie łączy się z pojawieniem się Wernyhory, który ukazuje się Gospodarzowi z „rozkazem” zebrania chłopstwa i zorganizowania walki o wolność i odrodzenie. Wernyhora zapowiada nadejście niezwykłych wydarzeń i gości. Dał on Gospodarzowi złoty róg – symboliczny przedmiot symbolizujący ideę wolności, niepodległości oraz zapowiedź pobudki do walki, siły, która zmobilizuje naród do boju. Gospodarz jest jedna zbyt pijany i powierza róg parobkowi Jaśkowi, który schyliwszy się po „czapkę z piór” gubi złoty przedmiot, co jest symbolem utraty szansy na powstanie. Jego czapka, krakowska z pawim piórem to symbol wartości materialnych, przyziemnych, dla których niektórzy egoistycznie rezygnują ze szczytnych celów: np. walki o niepodległość. Należy wspomnieć o symbolu, jakim jest złota podkowa zgubiona przez jeźdźca. Oznacza ona szczęście jednostki. Potajemnie chowa ją Gospodyni, co jest symbolem chciwości i dbałości wyłącznie o własne dobro. Wszystkie sceny rozgrywają się w bronowickiej chacie, będącej odzwierciedleniem polskiej sceny narodowej. „Wesele” Wyspiańskiego ma charakter pesymistyczny. Świadczą o tym słowa Chochoła wypowiedziane pod koniec wydarzeń utworu: „Miałeś chamie złoty róg”. Oznacza to nic innego, jak utratę szansy na wolność, przez brak odpowiedzialności i bierność wobec wydarzeń, brak woli walki i egoistyczne dbanie o własne interesy. Dramat jest także ostrzeżeniem przed postawami ukazanymi w utworze, co ma nas uchronić przed powtórzeniem się historii. Symbolika „Wesela” zmusza czytelnika do myślenia, powodując, że idee przez nią przekazane pozostają mu w pamięci, a i treść utworu jest bogatsza, wielowątkowa i barwna. Mity narodowe Wyjaśnienie pojęcia mit znajdziesz tutaj. Poniżej znajdziesz listę mitów narodowych, które są obecne w Weselu. Mit racławicki Mit związany z postacią Bartosza Głowackiego, chłopa, który jako kosynier wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej i odznaczył się wybitną odwagą w bitwie pod Racławicami. Został wówczas nominowany przez Kościuszkę na oficera, otrzymał nazwisko Głowacki oraz gospodarstwo na własność. Zmarł ranny w bitwie pod Szczekocinami. Symbol chłopa-patrioty. Bitwa pod Racławicami, W akcie III, scenach 18 i 19, Czepiec (który w akcie I przywoływał z dumą postać Głowackiego) w kożuchu, z wielką kosą w ręku jest stylizowany na Głowackiego. Kosa ustawiona na sztorc przypomina o kosynierach i udziale chłopów w zrywie patriotycznym, ale jednocześnie Wyspiański pokazuje, jak szlachetny chłop-kosynier może szybko się przeobrazić w chłopa-watażkę, kolejnego Jakuba Szelę. Czepiec to przecież także zamroczony alkoholem awanturnik, który szuka okazji do bijatyki. Wesele nie ulega zatem czarowi mitu racławickiemu - chłopów nie da się jednoznacznie przedstawić jako bojowników o wolność ojczyzny, jednoznacznie pozytywnych walecznych patriotów. Mają oni swoje inne oblicze - to, które odsłoniła rabacja galicyjska. Wyspiański łączy ze sobą dwie skrajnie przeciwstawne historie z udziałem polskich chłopów: udział w powstaniu kościuszkowskim oraz rabację galicyjską. Pokazuje w ten sposób przepaść, jaka dzieli chłopstwo i szlachtę (inteligentów) i dokonuje rozłamu narodu polskiego na dwa wykluczające się światy. Tragizmu dopełnia fakt, że samodzielna walka o niepodległość jedynie części społeczeństwa jest skazana na niepowodzenie. Tylko sojusz panów i chłopów dawałby szansę na pokonanie zaborcy, tymczasem, jak mówi Poeta: my do Sasa, wy do lasa. mit chłopa - Piasta Mit chłopa jako legendarnego protoplasty, założyciela rodu królewskiego i pierwszego władcy, uosobienie prasłowiańszczyzny, z której pochodzą Polacy (A bo chłop i ma coś z Piasta, coś z tych królów Piastów – wiele! […] chłop potęgą jest i basta!). Piast ucieleśnia ideał dobrego chłopa – pracowitego oracza, silnego, uczciwego, szlachetnego, religijnego, prostolinijnego, który wie, co dobre, a co – złe. Jest ostoją mądrości i siły narodowej, rodzimych wartości; symbolizuje polską wieś spokojną, wieś wesołą (Dziennikarz: Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna). Piast (Ofiarowanie korony Piastowi). Mit ten uosabia nadzieje polskiej inteligencji na sojusz z chłopstwem. Gospodarz, Pan Młody i inni „miastowi” niekiedy idealizują chłopów, widzą w nich siłę, która może przynieść odnowę duchową narodu i zwycięstwo walki niepodległościowej. Wyspiański prezentuje jednak także obraz chłopów pijanych, awanturujących się, skłonnych do bijatyki, głupich, samolubnych, przypomina też o tym, jak okrutna potrafi być zemsta ciemiężonego ludu. Autor Wesela odkrywa zatem także drugie oblicze chłopstwa. Porównywanie chłopów do Piastów, budowanie ich obrazu przez pryzmat dawnych legend jest zabiegiem służącym idealizacji. Codzienne życie na wsi odbiega od obrazu mającego literacki rodowód. Gmin nie bardzo interesuje się sprawami ojczyzny z powodu ignorancji, tak jak Panna Młoda (A kaz tyz ta Polska, a kaz ta?) czy Jasiek, albo – z partykularyzmu. Polonez Chopina w Hotelu Lambert Mit chłopa “kolorowego bajecznie” Chłopi zamieszkują wieś-arkadię, w której lekka, służąca ogółowi praca przeplata się z zabawą i odpoczynkiem. Akcentowany jest w tym micie związek z naturą, przyjemność obcowania z przyrodą. Chłopi są rozśpiewani,roztańczeni, szczęśliwi. Często przedstawia się ich w kolorowych strojach. (Czepiec: Tu ta ładniej, tam to brzydzij; z miastowymi to dziś krucho; ino na wsi jesce dusa, co się z fantazyją rusa). Odpoczynek żniwiarzy, Popularny wśród inteligentów, a zwłaszcza mieszczan fascynujących się mitem arkadyjskim wsi i biorących sobie za żony wieśniaczki. Dlatego w dramacie jest przede wszystkim widoczny w stosunku Pana Młodego wobec ludu. Wyspiański demaskuje, jak powierzchowna, naiwna i oparta na stereotypach jest wizja chłopów „bajecznie kolorowych”. Rozdźwięk między wyobrażeniami a rzeczywistością ujawniają np. dialogi Pana Młodego i Panny Młodej (Pan Młody: W jakim dworze; postawimy se dwór modrzewiowy, brzózek przed oknami posadzę. Panna Młoda: Brzoza straśnie sybko pusco, het ściany we trzy roki ocieni). W akcie III Jasiek schyla się po czapkę z piórami i gubi złoty róg. Kolorowa czapka, symbol próżności, zachłanności, prywaty chłopskiej, staje się ważniejsza niż walka patriotyczna o wolność ojczyzny. Postrzeganie chłopa jako „kolorowego bajecznie” to uproszczenie jego wizerunku. Utrudnia ono dostrzeżenie prawdziwych problemów wsi. Mit jedności narodowej (z szlachtą polską polski lud) Mit ten wywodzi się jeszcze z romantycznej koncepcji narodu, który stanowic wspólnotę ludzi połączonych jednym narodowym duchem. Poważny cios temu mitowi nadała rabacja galicyjska, a potem powstanie styczniowe. Postacią uosabiającą mit pojednania ponad stanami jest Wernyhora, legendarny ukraiński lirnik, który ostrzegł polskich panów przed zemstą ruskiego chłopstwa pańszczyźnianego (koliszczyzna z 1768 r.). Symbolizuje wiarę w porozumienie stanów (obecną także między innymi w Panu Tadeuszu i w Potopie*) Wizja, Wesele, które symbolicznie wyraża mariaż wrogich sobie stanów - szlachty (inteligencji) i chłopstwa, w gruncie rzeczy odsłania głęboko schowane wzajemne urazy, które do siebie żywią. Na przeszkodzie w osiągnięciu zgody staje historia, która pojawia się pod postacią Upiora Jakuba Szeli – w tradycji ziemiańskiej narodowego zdrajcy i kanalii, a w świadomości chłopskiej bohatera. Powrót zmory przypomina, że podłoże do konfliktów nadal istnieje i widmo wojny domowej jest aktualne. Panowie i chłopi zebrali się co prawda w bronowickiej chacie, ale nie udało się połączyć ich działań i doprowadzić do czynu zbrojnego. Gospodarz nie podołał roli przywódcy, oddał złoty róg Jaśkowi, który zmarnował szanse na powstanie. Mit narodu wybranego, umiłowanego przez Matkę Boską GOSPODARZ Pokłońcie się o ziem czołem: ma (Wernyhora) przyjechać z ARCHANIOŁEM, od gościńca, od Krakowa… Na zamku czeka KRÓLOWA z Częstochowy. (…) Słuchajcie, kochani, dzieci - ażeby to była prawda: że Wernyhora tam leci z Aniołem, Archaniołem na czele; że tej nocy, gdy my przy muzyce, przy weselu, gdy my w tańcowaniu. tam, kędyś, stało się tak wiele: że Kraków ogniami płonie, a MATKA BOŻA w koronie, na Wawelskim zamkowym tronie siedząca, manifest pisze: skrypt, co przez cały kraj poleci i tysiące obudzi i wznieci. - Mit przywódczej roli inteligencji Mit ten opiera się na przekonaniu, że lepiej wykształcona warstwa społeczna, inteligencja wywodząca się ze szlachty, jest odpowiedzialna za cały naród i jego przyszłe losy. Ta koncepcja wywodzi się jeszcze z czasów Rzeczpospolitej szlacheckiej, ma swoją odsłonę w ideologii sarmackiej a także w dziełach Zygmunta Krasińskiego. Melancholia, Wyspiański pokazuje szereg zachowań przedstawicieli inteligencji, które kompromitują tę warstwę społeczną i podważają wiarę w jej możliwości przewodzenia narodowi. Słabością inteligentów jest bierność (Czepiec: Hej, hej, panie – – – ! Cóz to pon śpią, trzeba wstać, trzeba się do czego brać), poprzestawanie na ideach, niezdolność do czynu (Czepiec: Kręć pon ino próżne żarny, poezyje, wirse, książki, podobajom ci sie wstążki, stroisz sie w te karazyje, a jak trza sie mirzać z czego, to pon w sobie szyćko skryje), nadmierny sceptycyzm, niekończące się dylematy i roztrząsanie racji za i przeciw, które uniemożliwiają działanie (Czepiec: Pon se ino serce ziębi tym myśleniem, sumowaniem: boby sie pon usroł na niem), pijaństwo (Nos), lęk przed wzięciem na siebie odpowiedzialności (Gospodarz), naiwność i łudzenie się mitami romantycznymi (Pan Młody). Wyspiański ukazuje słabość inteligencji jako warstwy, która miałaby przewodzić narodowi. Jej przedstawiciele żyją bardziej w sferze mitów, marzeń, snów, pragnień niż w realnym świecie. Nie są w stanie się zmobilizować, gdy należy przejść od słów do czynu. Gospodarz ucieka w sen, róg przekazuje Jaśkowi, który nie jest na to przygotowany. Błędne koło, Kulpa-Szustak I, Wojtulewicz J, Stanisław Wyspiański Wesele, Opracowanie lektury. Wydawnictwo Nowa Era. Podręcznik Ponad słowami. Pejzaże arkadyjskie Pejzaże arkadyjskie Naturalna tęsknota człowieka za beztroskim i szczęśliwym życiem ma długą tradycję. Już w czasach starożytnych istniała pamięć o mitycznym \"złotym wieku\" i utraconych na zawsze krainach szczęścia, gdzie człowiek beztroski i niewinny istniał harmonijnie zespolony z naturą. Taką szczęśliwą krainę nazywano Arkadią. Prawdzi... Umiejętność komunikowania się Umiejętność komunikowania się Decydującą umiejętnością w relacjach interpersonalnych jest komunikowanie się. Chociaż wszyscy na co dzień porozumiewamy się, to dobre przekazywanie informacji innym ludziom i bezbłędne odbieranie tego, co mówią nam inni jest pewną sztuką. Trzeba mieć podstawową wiedzę o procesie komunikowania się ludzi, znać pomoc... Rola miłości romantycznej - romantyzm Istota miłości romantycznej (posłuż się konkretnymi przykładami). Romantyczna miłość jest jednym z kluczowych motywów romantycznych i występuje w każdym większym dziele tego okresu; ma kilka bardzo charakterystycznych cech, które są również typowe; Miłość ta jest nieszczęśliwa i nie może być zrealizowana: w \"Cierpieniach...\" mamy zakochan... Kierunki poetyckie XX-lecia międzywojennego Kierunki literackie Nie ma w tym czasie dominującego kierunku filozoficznego. Na charakter powstającej literatury ma wpływ fakt odzyskania niepodległości przez Polskę, ogólny entuzjazm społeczeństwa, rozwój społeczno-gospodarczy i polityczny w młodym kraju. Zaznaczają swoją obecność także kierunki powstałe wcześniej, w Młodej Polsce. Do kier... Pośrednicy w dystrybcji AGENT HURTOWY To pośrednik hurtowy nie stający się właścicielem produktu, realizujący funkcje służące głównie nawiązywaniu kontaktów handlowych, komunikowaniu się oraz uwzględnianiu warunków transakcji miedzy wytwórcami, a detalistami, otrzymujący wynagrodzenie od angażującego ich podmiotu (np. producenta). Wśród nich wyróżniamy: brokerów, agent... Inakso - definicja INKASO – jest uwarunkowana formą płatności polegająca na wydaniu dokumentów reprezentujących towar osobie wskazanej bankowi przez zleceniodawcę inkasa w zamian za zapłatę kwoty pieniężnej lub zaakceptowanie traty ciągnionej na tę osobę bez prawa wcześniejszego zbadania dokumentów oraz towaru przez nabywcę (płatnika) Procedura: 1. eksport... Krótka charakterystyka Młodej Polski Epoka ta rozpoczyna się około roku 1890. Ogólnie uznaje się za jej początek rok 1891 a dokładnie debiut trzech młodych poetów, między innymi Kazimierza Przerwy Tetmajera. W tym okresie utrwala się nowy układ prądów literackich. Nazwa tej epoki wywodzi się z tytułu artykułów Artura Górskiego w \"życiu krakowskim\". Nazwa ta była Kopią \"Młodej... Komisja edukacji narodowej - wyjaśnienie KOMISJA EDUKACJI NARODOWEJ Powołana w 1773 r. przez sejm na wniosek króla. Była pierwszym ministerstwem oświaty w Europie. Podstawowe zadania określało hasło: „Stworzyć naród przez wychowanie publiczne”. Pod kierownictwem komisji przeprowadzono reformę szkół w całym kraju. Po raz pierwszy zezwolono na naukę dziewcząt w szkołac...

wesele jako dramat narodowy